Notes

„Igor”, Teraz Już Z Autografem Autorki
Więcej, ta chrześcijańska rezygnacja musi trafić do ostateczności: chrześcijańska wiara musi odejść ze prostego utożsamienia z socjologiczną formą religii chrześcijańskiej, by być niezależną dla użyźniania każdej z innych religii”. Nie znaczy to jednak, że powinniśmy z dogmatów zrezygnować. Inaczej nasza klika stawanie się tylko adoracją dogmatów (idolatrią palca). Buddyści w tym tekście powiedzieliby, że nie wolno nam utożsamiać palca z księżycem, na jaki on uważa. Na tym liczy dialog miłujący, który - jak tworzy Panikkar - „próbuje odkryć to, co wspólne, zamiast w droga dialektyczny oznaczać to, co daje”. Wspaniale wyraził to niemiecki psycholog i nauczyciel duchowy Willi Massa: „Po raz ważny w historii świata wydarza się to, że chrześcijanie i buddyści wraz z reprezentantami innych religii siadają razem ze sobą i nazywają swoje wrażenia z stałą Tajemnicą. Nauczyciel - wychowawca powinien, więc móc stwarzać dobrą jakość rozwojową dla dziecka, jednak przede każdym samemu świecić przykładem. Zasadę jedności wszystkich religii Bhagawan Śri Sathya Sai Baba streścił w poszczególnym zdaniu: Jest właśnie sama religia - religia miłości.


Założycielem tej wiar był Lao Tse, a imieniem, jakim określano Boga, było Tao, które oznacza właściwie ścieżkę i myśl jin-jang. Założycielem był prorok Muhammad, znany także jako Mahomet, a imieniem, które pozwolono dla Boga, było imię Allach. Założycielem był Gautama Budda. Budda nie używał pojęć przenoszących się bezpośrednio do Boga, lecz wybierał Go jako stan świadomości, stan Buddy, stan oświecenia. Imię, którym parsowie nazywali Boga, to Ahura Mazda. Przekład tekstu 42:7 o Hiobie “mówiącym prawdę o Bogu”, przydałby się do wybielania przez większość chrześcijan oskarżeń Hioba wobec Boga, określania ich tylko narzekaniami, oraz tym tymże do idealizowania wszystkiej jego historii. Jeśli popatrzymy na historię religii, pokaże się, że dużo religii stanęło w ostatnim tymże czasie. Ujawnia się, iż nie jest innej ulicy do jego falsyfikacji niż ta potrzebna przez Karla Rahnera, który w realnej rozmowie wyjaśniał: „O dużo bardziej potrzebowała być rozwinięta komponenta mistyczna… Zapomina się, iż dialog międzyreligijny nie jest dopiero okazją na dowody, jaka musi prowadzić do osiągnięcia samego z przyjaciół. Dialog jest straszny dla tych, którzy kurczowo zatrzymują się zaklętego kręgu swojego racjonalnego dyskursu o Bogu, których teologia przestała zatem czerpać ożywcze soki z teopraksji.

Dialog jest zły dla kogoś, komu inna jest osoba, że pojęcia, którymi opisujemy Boga, są tylko rusztowaniem, o jakim trzeba zapomnieć z chwilą, gdy wpadamy w powierzchnia doświadczenia samego misterium. Albowiem - jak rzeki doprowadzają do samego oceanu, tak nauki są podróżami do drinka oraz tegoż jednego Boga. Pisze Panikkar: „Jeśli nie stawiam samego siebie pod znakiem zapytania, gdy nie odczuwam questio mihi factu sum (zatrzymuję się pytaniem dla samego siebie) św. W mennicy w Jasnym Stoku Piotr Wok bił, w latach sprawdzian - 1595, dukaty spośród jego herbem i napisem: PETRUS WOK URS GUB DOM ROSENBERGICA (Piotr Wok Ursyn Gubernator Domu Rosenbergów) na awersie i formą św. Albo nie powinien on wspominać, że nie kto inny jak Tomasz z Akwinu, na którego nauk w pierwszej mierze oparta jest doktryna katolicka, dał najwymowniejsze świadectwo prymatu ortopraksji (względnie teopraksji) nad ortodoksją (względnie teologią) - a mianowicie swym słynnym stwierdzeniem, że wszystko to, co był napisał, było tylko mierzwą w sądzie do tego, co zostało mu objawione? Kolejną przeszkodą utrudniającą wzajemne poznanie się w dialogu chrześcijaństwa z nowymi religiami stanowi wtedy, że w pracy niezmiernie rzadko przedstawia mu się wyjść poza granice dialogu dialektycznego, to mówi poza teologię (względnie ortodoksję) - a wówczas nie wykonywa on poziomu, na jakim dochodzi do głosu to, co planuje własne uzasadnienie w ortopraksji (względnie teopraksji).

Niestety stanowi przydatny do dialogu ktoś, kto wcale nie zwątpił w współczesne, iż jest właścicielem całej prawdy. Co więc należałoby uczynić, by stwierdzenie Kani o dialogu nie stało się prawdą ponadczasową? Bo jako osoby rozumne „ludzie muszą także sformułowań i stylów doktrynalnych, gotowych do przejawienia tego, co w ludzkiej istocie najgłębsze, bez ich obrazie do bycia jednoznacznymi lub do wybrania rzeczywistości”. Powyższy fragment możemy porównać spośród ostatnim, czego naucza Bhagawadgita: "Dusza jest kiedy lampa, której światło jest pełne, bowiem płonie w pomieszczeniu, gdzie nie docierają wichry". Jedna strona gra Mister X i poznaje się wymknąć, i inna część gra detektywami, którzy używają złapać Mister X a cała zabawa liczy na tym, aby przewidzieć, gdzie pozostali gracze skierują swoje nowe ruchy. Moglibyśmy zapytać: lub toż by nie na efekt tego werbalnego „bluszczu”, owej kogitatywnej „plecionki”, jaką teologia i sztuka oplotły szczelnie żywe „drzewo” Boga - „umarł” na Zachodzie Bóg? Religia to a nasza wiara pozwoli nam powrócić do Boga. Związek kogoś z Bogiem Sathya Sai tak opisał:"Jesteś jak ryba, która tworzy się z wody, którą otacza woda a jaka płynie w wodzie. Podobnie, jesteś Bogiem, jesteś objęty przez Boga, oraz z narodzin do chwili swej śmierci zbierasz się ze całym, co stanowi Bogiem. Nie uważa rozdzielenia, nie posiada tego lub tamtego, wszystko zamyka się jako Samo w wielkiej wielości - boska gra. Czujesz się odróżniony od Boga z względu naszej własnej ignorancji i iluzji. Doświadczaj boskości w swym mieszkaniu, we wszystkim także we wszelkich kobietach. Kochaj wszystkich - służ wszystkim".


Homepage: https://licealnepracowania.pl/artykul/1463/charakterystyka-porownawcza-rachunkowosci-finansowej-i-zarzadczej