Notes

Affetmek...Sevmek,güvenmek neyse de,affetmek çok derin...İnanmak nedir bilir misin? Teslim olmaktır inanmak,bir savaş meydanının ortasında soluklanmaktır,sorular sorup yorulmak yerine,verilmiş cevaplara sığınmaktır,kabulleniştir,en savunmasız halindir,yara almaya en müsait olduğun halindir çünkü inandığın o kişiden yara alacağını asla beklemezsin.Öylece,olduğun gibi emanet edersin kendini kime yada neye inanıyorsan.Kendini emanet edersin.Öyle tuhaf bir hal...Tuhaf çünkü birine yada bir şeye inanıyorsan,kimsenin kimseye güvenmediği bu çağda,kendini emanet edebiliyorsan bu aslında muhteşem bir şeydir ama değeri ne kadar bilinir...Tabi muamma...Teslim oluyorsun,kendini emanet ediyorsun,sonra hiç beklemediğin anda,hiç beklemediğin bir yerden...Biliyorsun bu duyguyu.Nişan alınmadık yerin de kalmamış...Delik deşik olmuşsun.En acısı da,o sana nişan almadan sen zaten teslim olmuşsun.Kolay kolay toparlanamıyorsun.Zaten o toparlalanamama sürecinde de affetmeye yatkınsın.Canını yakmış ama sen yine de onu affetmeye yatkınsın,hazırsın...Bir nevi Stockholm sendromu.Cellatına aşıksın.Canını yakan her şeye,bütün yaptıklarına rağmen yanında olsun istiyorsun çünkü canın yanıyor,çünkü ona ihtiyacın var,çünkü onsuz yapamayacağını düşünüyorsun,çünkü yapayalnızsın,can çekişiyorsun...Ve hala onu istiyorsun.Ama gelmiyor.Açtığı yarayı okşamıyor,seni iyileştirmiyor.Ne bileyim...Hani 'Bir gelse' diyorsun.Canımı yaktı? Olsun.Arkamdan vurdu? Olsun.Bir başıma bıraktı beni? Olsun.Bir gelse yeter...Ama gelmiyor.Herkes kendi dümeninde anlayacağın.Herkes kendi derdinde...Sen kendi kendine veriyorsun o savaşı.O toparlanma,o ayakta kalma savaşını kendi kendine veriyorsun.O savaşı vermek zorundasın çünkü içinde hâlâ yenilmeyen bi' parçan var.O parçan bağırır,haykırır,susmaz.Sen pes etsen de o uslanmaz,yerinde duramaz.Kalkıp çıkar savaş meydanına.Sen elin kolun kırılmış hissederken,olduğun yerden kıpırdayamazken,hayat denen bu savaşı kaybettiğini kabullenmişken,o pes etmeyen parçan yerinde duramaz,kalkar ayağa,o savaş meydanına çıkar.'Gelin,öldüremediniz daha' der.Sonra kalkar ayağa,tutar elinden,seni de kaldırır ayağa.Artık toparlanmışsındır,artık hayat onsuz devam edecektir.Onu sayıklayan sesin diner içinde.Özet geçeyim,bu hayat denilen savaş meydanında yanımda sandıklarım,arkamdan vurup yüzüme bile bakmıyorsa,ayağa kalktığımda ben de onları affedersem,bana da yazıklar olsun.